ഒരു കവി എന്തി​നാ​ണു് ഇമേജ് അഥവാ ബിംബം പ്ര​യോ​ഗി​ക്കു​ന്ന​തു് എന്നു ചി​ന്തി​ക്കാ​തെ ഈ സാ​ങ്കേ​തിക രീതി പൂർ​ണ്ണ​മാ​യും മന​സ്സി​ലാ​ക്കാൻ പറ്റി​ല്ല. കവിത ഒരു വി​നി​മ​യം—കമ്മ്യൂ​ണി​ക്കേ​ഷൻ—ആണ​ല്ലോ. കവി​യു​ടെ അന്തർ​ഗ്ഗ​ത​മായ ഭാ​വ​ത്തെ തു​ല്യ​തീ​വ്ര​ത​യോ​ടെ അനു​വാ​ച​ക​നു് പകർ​ന്നു് കൊ​ടു​ക്കു​ന്ന​തി​ലാ​ണു് അയാ​ളു​ടെ ശ്ര​ദ്ധ. നാ​ണ​യ​ങ്ങൾ​ക്കു് ക്ല​പ്ത​മായ മൂ​ല്യം നി​ശ്ച​യി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​തു​പോ​ലെ നി​ഘ​ണ്ടു​വിൽ നി​ശ്ചി​ത​മായ അർ​ത്ഥം കല്പി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള വാ​ക്കു​ക​ളു​ടെ സർ​വ്വ​സാ​ധാ​ര​ണ​മായ വ്യ​വ​ഹാ​ര​ത്തിൽ, പല​പ്പോ​ഴും കവി​യു​ടെ ഭാ​വ​പ്ര​പ​ഞ്ചം മു​ഴു​വ​നും ഒതു​ങ്ങാ​തെ ചോർ​ന്നു​പോ​കു​ന്നു. ഇവി​ടെ​യാ​ണു്, സമർ​ത്ഥ​വും, പൂർ​വ്വാ​നു​ഭ​വ​സ്ഥി​തി​ക​ളു​ണർ​ത്തി ഉള്ളി​നു​ള്ളി​ലൊ​രു ഭാ​വ​ച​ല​നം സൃ​ഷ്ടി​ക്കാൻ പോ​ന്ന​തു​മായ ഒരൊ​റ്റ​ബിം​ബ​ത്തി​ന്റെ പ്ര​യോ​ഗം​കൊ​ണ്ടു് കവി ഭാ​ഷ​യു​ടെ പരി​മി​തി​യെ വെ​ല്ലൂ​ന്ന​തു്. ഒരു​ദാ​ഹ​ര​ണം എടു​ക്കാം. നേ​രി​ട്ടു പറ​ഞ്ഞാൽ വെ​റു​മൊ​രു ചാ​പ​ല്യ​മാ​യി മാ​ത്രം നാ​മെ​ടു​ത്തേ​ക്കാ​വു​ന്ന കാ​ര്യ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി,

എന്നു് വൈ​ലോ​പ്പ​ള്ളി പാ​ടു​മ്പോൾ വി​കാ​ര​ത​ര​ള​മാ​യൊ​രു അന്ത​രീ​ക്ഷം തന്നെ നമ്മു​ടെ ഉള്ളിൽ വി​ട​രു​ക​യാ​യി. ഈ വാചകം പരാ​വർ​ത്ത​നം ചെ​യ്തു​ക​ഴി​ഞ്ഞാൽ, പി​ന്നെ അതി​ലൊ​ന്നും ബാ​ക്കി​കാ​ണി​ല്ല. ഉള്ളിൽ​വ​ച്ചു നു​ണ​ച്ചാ​ലോ, അനു​രാ​ഗ​ത്തി​ന്റെ തു​ടു​പ്പു​മാ​യി നി​ങ്ങ​ളു​ടെ മനം​ക​വ​രു​ന്നൊ​രു ഗ്രാ​മീണ കന്യക ഭാ​വ​ന​യി​ലൊ​ളി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തു കണ്ടെ​ത്താം. കവി​ത​യെ അവ​ശ്യ​വ​ക്ത​വും കൊ​ണ്ടു് ധ്വ​നി​ബ​ന്ധു​ര​മാ​ക്കുക മാ​ത്ര​മ​ല്ല, അനു​ഭൂ​തി​യു​ടെ തീ​വ്ര​ത​യും സൂ​ക്ഷ്മ​ത​യും കൊ​ണ്ടു് ശക്ത​വു​മാ​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു് ഇത്ത​രം ബിം​ബ​ങ്ങ​ളെ​ന്നു കാണാം.

കാ​ലാ​കാ​ല​ങ്ങ​ളിൽ കവി​ക​ളെ​ടു​ത്തു പെ​രു​മാ​റാ​റു​ള്ള ഇത്ത​രം ഇമേ​ജു​ക​ളിൽ​നി​ന്നു് ഇന്ന​ത്തെ ശ്ല​ഥ​ബിം​ബ​ങ്ങൾ​ക്കു് എന്താ​ണൊ​രു പ്ര​ത്യേ​കത? കു​റേ​ക്കൂ​ടി ബോ​ധ​പൂർ​വ്വം ഉപ​യോ​ഗി​ക്കു​ന്നു​വെ​ന്ന​താ​ണോ? അബോ​ധ​പുർ​വ്വം എന്നു പറ​യു​യ​ന്ന​താ​വി​ല്ലേ കൂ​ടു​തൽ ശരി? ഇന്ന​ത്തെ കവി​ത​യിൽ സവി​ശേ​ഷ​മാ​യി കാ​ണു​ന്നൊ​രു പുതുമ, സമു​ഹ​മ​ന​സ്സി​ന്റെ ആഴ​ത്തി​ന്നു​മാ​ഴ​ത്തി​ലു​ള്ള പ്രാ​ക്ത​ന​സം​സ്ക്കാ​ര​ബിം​ബ​ങ്ങ​ളു​ടെ ഉയിർ​ത്തെ​ഴു​ന്നേൽ​പ്പ് ആണ​ല്ലോ. ‘തുമ്പ’യുടെ റോ​ക്ക​റ്റ് തു​മ്പി​ക​ളെ നോ​ക്കി നി​ല്ക്കെ അയ്യ​പ്പ​പ്പ​ണി​ക്കർ, ‘ജാനകി തേ​ങ്ങി​മ​റ​ഞ്ഞ ധര​യു​ടെ ആഴ​ത്തിൽ​നി​ന്നു്’ മു​ത്യൂ​പൂ​ജ​യു​ടെ പ്ര​ണ​വം കേൾ​ക്കു​ന്നു: ഇവയെ തമ്മിൽ​ച്ചേർ​ക്കു​ന്ന ചര​ടി​ന്റെ തു​മ്പു കാ​ണാ​തെ അനു​വാ​ച​കൻ കവി​ത​യെ ശപി​ച്ചൊ​ഴി​യു​ന്നു. എന്താ​ണി​വി​ടെ സം​ഭി​വി​ക്കു​ന്ന​തു്? കാ​ണെ​ക്കാ​ണെ മാ​റി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്ന ആധു​നിക നാ​ഗ​രി​ക​ത​യു​ടെ പരി​ഭ്രാ​ന്ത​മായ പര​ക്കം​പാ​ച്ചി​ലിൽ, തന്റെ അസ്തി​ത്വ​ത്തി​ലു​ള്ള വി​ശ്വാ​സം വീ​ണ്ടെ​ടു​ക്കു​വാൻ വെ​മ്പു​ക​യാ​ണു് കവി. അനു​ഭൂ​തി​കൾ​ക്കു് പൊ​രു​ത്ത​മി​ല്ല. സങ്ക​ല​നം ചെ​യ്തുൾ​ക്കൊ​ള്ളാൻ വയ്യാ​ത്ത​വി​ധം വി​ഷ​മ​വും സങ്കീർ​ണ്ണ​വു​മായ ബാ​ഹ്യ​പ്ര​പ​ഞ്ച​ജീ​വി​താ​നു​ഭൂ​തി​കൾ​ക്ക് ഒരർ​ത്ഥം കണ്ടെ​ത്താ​നു​ള്ള ശ്ര​മ​ത്തിൽ, കവി​മ​ന​സ്സു് സ്വ​ന്തം വേരു തി​ര​ഞ്ഞു പോ​കു​ക​യാ​ണു്. പല​പ്പോ​ഴും ആ ശ്ര​മ​ത്തിൽ, കവി​ഞ്ഞൊ​രർ​ത്ഥ​വും കവി കണ്ടെ​ത്തു​ന്നി​ല്ലെ​ന്നും വരാം. എങ്കി​ലും ആ ശ്ര​മ​ത്തി​ന്റെ ആത്മാർ​ത്ഥ​ത​യെ നാം കാ​ണാ​തി​രു​ന്നു​കൂ​ടാ. കവി​ത​യിൽ അതി​ന്റെ നൂലിഴ എത്ര നേർ​ത്ത​താ​യാ​ലും കാ​ണു​ക​യും ചെ​യ്യാം.

അഗാ​ധാ​മാ​യൊ​രു ചു​ഴി​യു​ടെ ഉപ​രി​ത​ല​ത്തി​ലു​ള്ള കഷ​ണ​ങ്ങൾ​ക്കും അവ​യു​ടെ ചല​ന​ങ്ങൾ​ക്കും ഒരു ബന്ധ​വു​മി​ല്ലെ​ന്നു പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​ത്തിൽ തോ​ന്നാം. എന്നാ​ലും സൂ​ക്ഷി​ച്ചു​നോ​ക്കി​യാൽ, അവ​യെ​ല്ലാം അടി​യി​ലു​ള്ളൊ​രു ബി​ന്ദു​വി​നെ കേ​ന്ദ്രീ​ക​രി​ക്കു​ന്ന​തു കാ​ണാ​മ​ല്ലോ. എലി​യ​ട്ട് ഉപ​യോ​ഗി​ച്ച ശ്ല​ഥ​ബിം​ബ​ങ്ങൾ ഈ ഉഡു​പ​ഖ​ണ്ഡ​ങ്ങ​ളെ​പ്പോ​ലെ​യു​ള്ളവ ആയി​രു​ന്നു. പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​ത്തിൽ അവ​യ്ക്കു തമ്മിൽ ഒരു ബന്ധ​വു​മി​ല്ല ചു​ഴി​ഞ്ഞി​റ​ങ്ങി​ച്ചെ​ന്നാ​ലോ, ഒരൊ​റ്റ ഭാ​വ​ചി​ത്ര​ത്തി​ന്റെ (ദാ​രു​ണ​വും വന്ധ്യ​വു​മായ തരി​ശു​ഭൂ​മി​യു​ടെ) വി​ശ​ദാം​ശ​ങ്ങ​ളി​ലാ​ണു് ഓരോ ബിം​ബ​വും നമ്മെ​ക്കൊ​ണ്ടെ​ത്തി​ക്കു​ന്ന​തെ​ന്നു് മന​സ്സി​ലാ​കും. അത്ര​യേ​റെ കോ​ലാ​ഹ​ല​മു​ണ്ടാ​ക്കി​ത്തീർ​ത്ത ശ്രീ കക്കാ​ടി​ന്റെ 1963 എന്ന കവിത പരി​ശോ​ധി​ച്ചു​നോ​ക്കൂ. അതു് കക്കാ​ടി​ന്റെ ഏറ്റ​വും നല്ല കവി​ത​യാ​ണെ​ന്നോ, ആധു​നി​ക​ക​വി​ത​യിൽ മറെ​റ​ല്ലാം അതി​ന്നു് കീ​ഴെ​യാ​ണെ​ന്നോ ധരി​ച്ചി​ട്ട​ല്ല; നമ്മു​ടെ മു​മ്പി​ലു​ള്ള ശ്ല​ഥ​ബിം​ബ​ങ്ങൾ​ക്കു് ഉദാ​ഹ​രി​ക്കാ​മെ​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടാ​ണു് ഞാൻ അതിനെ സ്വീ​ക​രി​ക്കു​ന്ന​തെ​ന്നു് വി​ശ​ദ​മാ​ക്കി​ക്കൊ​ള്ള​ട്ടെ. ഇന്ത്യ പൊ​തു​ജീ​വി​ത​ത്തി​ലു​ണ്ടായ നൈ​തി​കാ​ധഃ​പ​ത​ന​വും, മാ​ന​സി​ക​ദാ​സ്യ​വും ചൈ​നീ​സാ​ക്ര​മ​ണം നമു​ക്കേ​ല്പി​ച്ച ആഘാ​ത​ത്തി​ന്റെ കരി​നി​ഴ​ലിൽ​നി​ന്നു​കൊ​ണ്ടു നോ​ക്കി​ക്കാ​ണു​ക​യാ​ണു് കവി. പു​തു​വർ​ഷാ​ത്തി​ലേ​ക്കു​ള്ള സം​ക്ര​മം കവിയെ ആശാ​ഭ​രി​ത​നും ഉത്സാ​ഹി​യു​മാ​ക്കു​ന്നി​ല്ല പു​ര​സ്ത​ലം നിറയെ ഭൂ​ത​കാ​ല​ജ​ഡ​ങ്ങ​ളാ​ണു്. ആശ​ങ്ക​യും ഭീ​ഷ​ണി​യും നി​റ​ഞ്ഞ ഭാവി. നി​മ്ന​മായ ദോ​ഷ​വാ​സ​ന​ക​ളും, സം​ഹാ​ര​ശ​ക്തി​ക​ളും, ചവു​ട്ടി​മെ​തി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട മഹാ​മൂ​ല്യ​ങ്ങ​ളും. ജീ​വി​ത​ത്തി​ന്റെ ആത്യ​ന്തി​ക​ദു​ര​ന്ത​വും കവി​മ​ന​സ്സിൽ നട​ത്തു​ന്ന പരേ​ഡാ​ണു് കവി​ത​യിൽ ഉട​നീ​ളം. ഇവ കവി​മ​ന​സ്സിൽ ഉട​ലെ​ടു​ക്കു​ന്ന രീ​തി​ക​ളും, അവ​യു​ടെ രൂ​പ​വൈ​ചി​ത്യ്ര​ങ്ങ​ളു​മാ​ണ് ശ്ര​ദ്ധേ​മാ​യി​ട്ടു​ള​ള​തു്, യഥാ​ക്ര​മം കണ്ട​പ്പ​നും, ഇരാ​വാ​നും, സൈ​ര​ന്ധ്രി​യും, രക്ഷ​സ്സ​ക​ളും ആദി​പു​രാ​ണ​സ്തു​തി തല​ങ്ങ​ളിൽ​നി​ന്നു് എഴു​ന്നേ​റ്റു​വ​ന്നു് സമു​ചി​ത​ബിം​ബ​ങ്ങ​ളാ​യീ​ത്തീർ​ന്നി​രി​ക്കു​ന്നു. ആദ്യ​ന്തം പ്ര​തി​പാ​ദ്യം ആധു​നി​ക​നാ​ഗ​രി​ക​ത​യ​ടെ കെ​ടു​തി​ക​ളാ​ണെ​ന്നി​രു​ന്നാ​ലും, ഇതി​ലെ​വി​ടെ ശ്ര​ദ്ധി​ച്ചാ​ലും മഹാ​ഭാ​ര​ത​കാ​ല​ത്തെ ധർ​മ്മാ​ധർ​മ്മ​വി​ചീ​ന്ത​ന​ങ്ങ​ളു​ടെ മാ​റ്റൊ​ലി കേൾ​ക്കാൻ പ്ര​യാ​സ​മി​ല്ല. അന്നു് ഉദ​ങ്കൻ കണ്ട സം​വ​ത്സ​ര​ച​ക്ര​ഭ്ര​മ​ണ​ത്തി​നു് ആസ്പ​ദ​വും അർ​ത്ഥ​വും ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ഇന്നു് വർ​ഷ​സം​ക്ര​മം കവി​യി​ലു​ണർ​ത്തു​ന്ന​തു് നി​രർ​ത്ഥ​ക​മോ അനർ​ത്ഥ​ക​ര​മോ ആയ അനു​ഭൂ​തി​ക​ളു​ടെ വി​ഷ​മ​പ​ട​ല​ങ്ങ​ളാ​ണു്. എങ്കി​ലും, തന്റെ താ​യ്വേ​രായ പാ​ര​മ്പ​ര്യ​ത്തി​ലു​റ​ച്ചു​നി​ന്നു​കൊ​ണ്ടു്. ഭാ​വി​യി​ലേ​ക്കു​റ്റു നോ​ക്കി ഒരർ​ത്ഥം കണ്ടെ​ത്താൻ കവി ആത്മാർ​ത്ഥ​മായ ശ്രമം നട​ത്തു​ന്നു. ഇങ്ങ​നെ നോ​ക്കു​മ്പോൾ, പര​സ്പ​രം ബന്ധം കമ്മി​യായ കണ്ട​പ്പ​നും തക്ഷ​ക​നും ചു​മ​ലിൽ ഗ്ലോ​ബു​പു​ക​യ്ക്കു​ന്ന അസു​ര​നും എല്ലാം ഒരേ ഭാ​വ​മ​ണ്ഡ​ല​ത്തി​ലേ​ക്കു​ള്ള പ്ര​ക്ഷേ​പ​ക​ങ്ങ​ളാ​ണെ​ന്നു കാണാം.

അല്ല, ഇത്ര പാ​ടു​പെ​ട്ടു് ഓട​ക്കാ​യ് ചത​ച്ചു് എണ്ണ​യെ​ടു​ക്കു​ന്ന​തു​പോ​ലെ വേണോ കവിത ആസ്വ​ദി​ക്കാൻ? ലളി​ത​മാ​യി​പ്പോ​യാൽ കവിത ആവി​ല്ലെ​ന്നു​ണ്ടോ? എന്നു് ചിലർ ചോ​ദി​ച്ചു​കേ​ട്ടി​ട്ടു​ണ്ടു്. ഇതി​നെ​നി​ക്കു മറു​പ​ടി ഇല്ല. ഓട​ലെ​ണ്ണ​യെ ഞാൻ വി​ല​മ​തി​ക്കു​ന്നു. അതു് മു​റി​വു​ണ​ക്കാൻ നന്നാ​യ​തു​കൊ​ണ്ടു്. കവി​ത​യെ അതി​ന്റെ തനി​മ​യി​ലേ​ക്കു് കൊ​ണ്ടു​വ​രാ​നു​ളള ഏതു് ഉദ്യ​മ​വും സ്വാ​ഗ​താർ​ഹ​മാ​ണു്. പി​ന്നെ, ഉദാ​ര​മായ കാ​വ്യ​ക്ഷേ​ത്ര​ത്തിൽ ഒരൊ​റ്റ മൂർ​ത്തി​യു​ടെ പ്ര​തി​ഷ്ഠു​ക​ളേ പാ​ടു​ള്ളു എന്നു് എനി​ക്കു തീരെ അഭി​പ്രാ​യം ഇല്ല. കലാ​കാ​ര​ന്മാ​രെ ഒരേ നു​ക​ത്തിൽ​ക്ക​ട്ടു​ന്നു​വെ​ന്നു് പര​ക്കേ ആക്ഷേ​പ​മു​ള്ള റഷ്യ​യിൽ​പ്പോ​ലും, ആധു​നി​ക​ക​വി​ത​യു​ടെ സമൃ​ദ്ധ​മായ സ്വ​ര​വൈ​വി​ദ്ധ്യ​ത്തിൽ ഊറ്റം കൊ​ള്ളു​ന്ന​വ​രാ​ണു് അനു​വാ​ച​കർ എന്നു് ഇയ്യി​ടെ​യി​റ​ങ്ങിയ ഒരു റഷ്യൻ സമാ​ഹാ​ര​ത്തി​ന്റെ മു​ഖ​വു​ര​യിൽ പ്ര​സ്താ​വി​ച്ചു​ക​ണ്ട​തു് ഓർ​ത്തു​പോ​കു​ന്നു.

—1967

കല​യി​ലെ സാ​മൂ​ഹ്യാം​ശ​ത്തെ സം​ബ​ന്ധി​ച്ചും എഴു​ത്തു​കാ​ര​നു് സമൂ​ഹ​ത്തോ​ടു് ഉണ്ടാ​യി​രി​ക്കേ​ണ്ട കട​മ​യെ​ക്കു​റി​ച്ചും ഗൗ​ര​വ​പ്പെ​ട്ട ചർ​ച്ച​ക​ളും ഉദ്ബോ​ധ​ന​ങ്ങ​ളും വീ​ണ്ടും ഉയർ​ന്നു​വ​ന്നി​രി​ക്കു​ന്നു. അസ്വ​സ്ഥ​വും പ്ര​ശ്ന​ജ​ടി​ലു​മായ ഈ കാ​ല​ഘ​ട്ട​ത്തി​ലെ എഴ​ത്തു​കാ​ര​ന്നു് തന്റേ​താ​യൊ​രു ഉത്ത​ര​വാ​ദി​ത്വം ഏറെ​റ​ടു​ക്കാ​നും നി​റ​വേ​റ്റാ​നും ഉണ്ടെ​ന്ന ബോധം പ്ര​ക​ടി​ത​മായ അഭി​പ്രാ​യ​ഗ​തി​ക​ളിൽ പൊ​തു​വേ നി​ഴ​ലി​ച്ചൂ കാ​ണു​ന്നു. അതി​നാൽ ഓരോ എഴു​ത്തു​കാ​ര​നും സ്വയം ചോ​ദ്യ​ങ്ങൾ ചോ​ദി​ക്കു​ക​യും തന​താ​യൊ​രു നി​ല​പാ​ടു് എടു​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യേ​ണ്ട​താ​ണു്, എഴു​ത്തി​നെ വെ​റു​മൊ​രു നേ​ര​മ്പോ​ക്കാ​യി അയാൾ ഗണി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ലെ​ങ്കിൽ.

മല​യാ​ള​സാ​ഹി​ത്യ​പ​രി​മാ​ണ​ത്തി​ന്റെ ഈ ദശാ​സ​ന്ധി​യിൽ ഈ ചർ​ച്ചു​കൾ​ക്കു് വി​ശേ​ഷി​ച്ചൊ​രു അർ​ത്ഥ​വും സ്വാ​ര​സ്യ​വും ഉണ്ടെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നു. സ്വാ​ത​ന്ത്ര​യ​സ​മ്പാ​ദ​ന​ത്തി​ന്നു തൊ​ട്ടു മു​മ്പും പി​മ്പും അന്ന​ത്തെ തല​മു​റ​യെ പി​ടി​ച്ചു​നി​റു​ത്തി ഉത്ത​രം പറ​യി​ച്ചി​രു​ന്ന ഒരു ചോ​ദ്യം ആയി​രു​ന്നു,“പേനയോ വാളോ?” എന്ന​തു്. അന്നു് പലരും പേ​ന​ക​ള​ഞ്ഞു് വാൾ എടു​ത്തി​രു​ന്നു. ചിലർ പേന വാ​ളാ​ക്കി മാ​റ്റി​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. വാൾ​പ്പ​യ​റ്റിൽ മനം മടു​ത്തു് ഒടു​ക്കം ചിലർ വാൾ “ഒരു മണി​പ്പൊൻ​വീണ” വാ​ങ്ങു​ക​യും ചെ​യ്തു. പി​ന്നീ​ടു്, വാ​ളിൽ​നി​ന്നു് വീ​ണ​യി​ലേ​ക്കു​ള്ള ഈ മാ​റ്റം സാ​ഹി​ത്യ​ച​രി​ത്ര​ത്തിൽ അനി​വാ​ര്യ​മായ ഒരു പ്ര​തി​ക്രിയ—റി​യാ​ക്ഷൻ—ആയി​രു​ന്നി​രി​ക്കാം. വി​പ്ല​വാ​വേ​ശ​ത്തിൽ​നി​ന്നും മു​ദ്രാ​വാ​ക്യ​ജ​പ​ത്തിൽ​നി​ന്നും സ്വ​ന്തം അനു​ഭൂ​തി​ക​ളു​ടെ മണി​യ​റ​യി​ലേ​ക്കു​ള്ള അന്തർ​മ്മു​ഖ​മായ ഈ പ്ര​യാ​ണം സ്വാ​ഭാ​വി​ക​മാ​യും എഴു​ത്തു​കാ​ര​നെ ഒരു​ത​രം “മനം​നോ​ക്കി” ആക്കി​യി​ട്ടി​ല്ലേ? എന്നു് ചിലർ ന്യാ​യ​മാ​യും ശങ്കി​ക്കു​ന്നു. രൂ​പ​മാ​തൃ​ക​ക​ളി​ലും ശു​ദ്ധ​സൗ​ന്ദ​ര്യ​ത്തി​ലും കണ്ണൂ​ന്നി​നിൽ​ക്കു​ന്ന ഇന്ന​ത്തെ എഴു​ത്തു​കാ​രൻ ജീ​വി​ത​ത്തി​ന്റെ യഥാർ​ത്ഥ​പ്ര​ശ്ന​ങ്ങ​ളിൽ​നി​ന്നു് ബഹു​ദൂ​രം ഒളി​ച്ചോ​ടി​പ്പോ​യി​രി​ക്കു​ന്നു എന്നാ​ണു് അവ​രു​ടെ പരാതി.

ഈ പരാ​തി​ക്കു് ഇട​മു​ണ്ടോ ഇല്ല​യോ എന്ന​ന്വേ​ഷി​ക്കും മു​മ്പു് ഒന്നു സൂ​ചി​പ്പി​ക്കാ​തെ വയ്യ: അതാ​യ​തു്, സ്വാ​നു​ഭൂ​തി​ക​ളി​ലേ​ക്കു് ഒരു മനം നോ​ക്കി​പ്പാ​ച്ചിൽ നട​ത്താൻ എഴു​ത്തു​കാ​ര​നെ പ്രേ​രി​പ്പി​ച്ച വസ്തു​ത​ക​ളിൽ, ഒന്നു് തീർ​ച്ച​യാ​യും, അതീ​വ​ബാ​ഹ്യ​വും അന്ധ​വു​മായ മു​ദ്രാ​വാ​ക്യ​സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​ലു​ള്ള അസം​തൃ​പ്തി​യും വി​ര​ക്തി​യും ആയി​രു​ന്നു. മനം നോ​ക്കി​പ്പാ​ച്ചിൽ​കൊ​ണ്ടു ഉണ്ടാ​യി​ട്ടു​ള്ള ഒരു നേ​ട്ട​മാ​ക​ട്ടെ, അതു് എഴു​ത്തു​കാ​ര​നെ കലാ​സൃ​ഷ്ടി​യു​ടെ അനു​പേ​ക്ഷ​ണീ​യ​ഘ​ട​ക​മായ ആന്ത​ര​ത​പ​സ്യ​യ്ക്കു് പ്രേ​രി​പ്പി​ക്കു​ക​യും അതു​വ​ഴി സാ​ഹി​ത്യ​ത്തെ അതി​ന്റെ തനി​മ​യി​ലേ​ക്കു് ഒരി​ക്കൽ​ക്കൂ​ടി ആവാ​ഹി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തു എന്ന​തും ആയി​രു​ന്നു.

എന്താ​ണീ സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​ന്റെ തനിമ? സു​ന്ദ​ര​മായ ആവി​ഷ്ക്ക​ര​ണ​ശൈ​ലി​യും രൂ​പ​പ്പൊ​ലി​മ​യും ആണോ? അവ മാ​ത്രം അല്ല. മാ​ത്ര​ക​ളെ​ണ്ണി മു​റി​ച്ച​ള​ന്നു് അച്ച​ടി​ച്ച സാ​മൂ​ഹ്യ​വി​മർ​ശ​ന​വും തത്വ​ജ്ഞാ​ന​വും ആണോ? അവയും അല്ല. സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​ന്നു മാ​ത്രം സാ​ദ്ധ്യ​മാ​കു​ന്നൊ​രു രീ​തി​യിൽ, ഏക​കാ​ല​ത്തിൽ ആന​ന്ദ​വും ധർ​മ്മോ​ദ്ബോ​ധ​ന​വും അനു​വാ​ച​ക​നു നൽ​കാ​നു​ള്ള പ്രാ​ഭ​വ​മാ​ണു് ഈ തനിമ എന്നു തോ​ന്നു​ന്നു. അവിടെ ജീ​വി​ത​വി​മർ​ശ​ത്തി​നും രൂ​പ​സാ​മ​ഞ്ജ​സ്യ​ത്തി​നും തു​ല്യ​സ്ഥാ​ന​മാ​ണു​ള്ള​തു്.

കലാ​സൗ​ന്ദ​ര്യ​യ​മി​ല്ലാ​ത്ത ജീ​വി​ത​വി​മർ​ശ​മോ, ജീ​വി​ത​ഭാ​വം സ്പർ​ശി​ക്കാ​ത്ത കലാ​സൗ​ന്ദ​ര്യ​മോ—അവ എത്ര​മാ​ത്രം മു​ന്തി​യവ ആയി​രു​ന്നാ​ലും ശരി—സാ​ഹി​ത്യ​ത്തെ അതി​ന്റെ തനി​മ​യി​ലേ​ക്കു് ആകർ​ഷി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. അതു​കൊ​ണ്ട​ത്രേ മു​ദ്രാ​വാ​ക്യ​മു​ഖ​രി​ത​മായ ഒര​ന്തീ​ര​ക്ഷ​ത്തിൽ സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​നു് അതി​ന്റെ തനിമ നഷ്ട​പ്പെ​ട്ട​തി​ന്റെ ഫല​മാ​യി അന്തർ​മു​ഖ​യി​ലേ​ക്കും രൂ​പ​പ​രീ​ക്ഷ​ണ​ങ്ങ​ളി​ലേ​ക്കും ഇപ്പോൾ ഒരു പെൻ​ഡുല ഭൂമണം ഉണ്ടാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്.

അതു​കൊ​ണ്ടു​ത​ന്നെ സാ​ഹി​ത്യം രൂ​പ​മാ​ത്ര​നി​ഷ്ഠ​വും ജീ​വി​ത​നി​ഷേ​ധി​യും ആവുക എന്നു വന്നാൽ അതും ഒരു നി​ല​യ്ക്കു് സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​ന്റെ തനി​മ​യെ ഇല്ലാ​യ്മ ചെ​യ്യ​ലാ​കും എന്നു വന്നു കൂ​ട​ന്നു. സാ​ഹി​ത്യ​സൃ​ഷ്ടി​ത​ന്നെ വാ​സ്ത​വ​ത്തിൽ, പ്ര​പ​ഞ്ച​സ​ത്ത​യും വ്യ​ക്തി​സ​ത്ത​യും തമ്മി​ലു​ള്ള—ബാ​ഹ്യ​വും ആന്ത​രി​ക​വും തമ്മി​ലു​ള്ള—ഒരു അനു​ര​ഞ്ജ​നം അല്ലേ? എന്നി​രി​ക്കെ സാ​ഹി​ത്യ​ത്തിൽ അന്തർ​മുഖ തപ​സ്യ​യ്ക്കും ബാ​ഹ്യ​ജീ​വി​ത​ദർ​ശ​ന​ത്തി​ന്നും പൊ​രു​ത്ത​പ്പെ​ടാൻ വയ്യെ​ന്നു​വ​രു​മോ? ആവും ഏന്നു് ഉറ​പ്പി​ച്ചു​പ​റ​യാൻ എനി​ക്കു തോ​ന്നു​ന്നു.

പ്ര​തി​ക്ഷ​ണ​പ​രി​ണാ​മ​ശീ​ല​മായ ആധു​നി​ക​ജീ​വി​ത​ത്തി​ന്റെ ജല​വാ​യു​വി​ലേ​ക്കു് പഞ്ചേ​ന്ദ്രി​യ​ങ്ങ​ളും തു​റ​ന്നു​വ​ച്ചു് ജീ​വി​ക്കു​ന്ന ഇന്ന​ത്തെ എഴു​ത്തു​കാ​ര​നു് ജീ​വി​ത​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു് ബോ​ധ​വും ദർ​ശ​ന​വും ഉണ്ടാ​ക​ണം; എഴു​ത്തു​കാ​ര​നാ​ണെ​ങ്കിൽ അതു​ണ്ടാ​കാ​തെ തര​മി​ല്ല. എന്നു​വെ​ച്ചു്, സാ​ഹി​ത്യ​സൃ​ഷ്ടി​ക്കു് തപസ്യ വേ​ണ്ടെ​ന്നു വരു​ന്നി​ല്ല. സത്യ​ത്തിൽ, ജീ​വി​താ​നു​ഭൂ​തി​ക​ളു​ടെ ചു​ട​ല​ത​യും തീ​വ്ര​ത​യും അനു​സ​രി​ച്ചു് തപ​സ്യു​ടെ സ്വ​ഭാ​വ​വും കാ​ഠി​ന്യ​വും ഏറു​ക​യാ​ണു് ചെ​യ്യുക. രച​ന​യു​ടെ നി​മി​ഷ​ത്തിൽ ഒരു കവി​യു​ടെ ഹൃ​ദ​യ​ത്തിൽ സൗ​ന്ദ​ര്യ​ത്തോ​ടും ഔചി​ത്യ​ത്തോ​ടും ഉള്ള അനു​സ​ര​ണം നാ​മ്പി​ടു​ന്നി​ല്ലെ​ങ്കിൽ അയാൾ മറെ​റ​ന്തോ തൊ​ഴി​ലി​ന്നു് പി​റ​ന്ന​വ​നാ​ണു്, കാരണം, തന്റെ ജീ​വി​ത​ബോ​ധ​വും ദർ​ശ​ന​വും മറ്റു​ള​ള​വ​രി​ലേ​ക്കു് തു​ല്യ​തീ​വ്ര​ത​യോ​ടെ പക​ര​ണ​മെ​ന്നു് ആത്മാർ​ത്ഥ​മായ ഉദ്ദേ​ശ​മു​ള്ള​പ​ക്ഷം അയാൾ​ക്കു അതി​ന്നു​ത​കു​ന്ന രൂ​പ​വും ശൈ​ലി​യും കണ്ടെ​ത്താ​തെ വയ്യ​ല്ലോ!

ഇവിടെ എടു​ത്തു​പ​റ​യേ​ണ്ട ഒരു കാ​ര്യം ഉണ്ടു്, എഴു​ത്തു​കാ​രൻ സമൂ​ഹ​ജീ​വി​യായ തന്റെ നി​ല​നിൽ​പ്പിൽ​നി​ന്നു് നേ​ടി​യെ​ടു​ക്കു​ന്ന അനു​ഭ​വ​ങ്ങൾ സ്വാം​ശീ​ക​രി​ക്ക​യും വി​ശ​ക​ല​നം ചെ​യ്ക്ക​യും ചെ​യ്തി​ട്ടു്, തനി​ക്കു് ആശാ​സ്യ​മെ​ന്നു് തോ​ന്നു​ന്ന ഒരു കാ​ഴ്ച​പ്പാ​ടിൽ അവ​ത​രി​പ്പി​ക്ക​യാ​ണു് ചെ​യ്യു​ന്ന​തും ചെ​യ്യേ​ണ്ട​തും. പുതിയ വി​ജ്ഞാ​ന​ത്തി​ന്റെ ദ്ര​ഷ്ടാ​വാ​ണു് കവി എന്നു പറ​യു​ന്ന​തു് അതി​രു​ക​ട​ന്ന ഒരു അവ​കാ​ശ​വാ​ദ​മേ ആക്കൂ. ജന​ജീ​വി​ത​സ​മ​സ്യ​യ്ക്കു് പു​തി​യൊ​രു ദർശനം—തത്ത്വം—കൊ​ണ്ടു് പരി​ഹാ​രം നൽകാൻ കവി പാ​ടു​പെ​ടേ​ണ്ട​തി​ല്ലെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നു. കവി​യു​ടെ ദർശനം രൂ​പ​പ്പെ​ടു​ന്ന​തു് രണ്ടു് ഘട​ക​ങ്ങ​ളി​ലു​ടെ​യാ​ണു്; ഒന്നു് സാ​മൂ​ഹ്യ​ജീ​വി​ത​ത്തി​ന്റെ നൂ​ലാ​മാ​ല​ക​ളി​ലൂ​ടെ കട​ന്നു​പോ​കു​ന്ന കവി​ചേ​തന ആർ​ജ്ജി​ക്കു​ന്ന സവി​ശേ​ഷ​മായ അനു​ഭൂ​തി​കൾ; രണ്ടു് ഈ അനു​ഭൂ​തി​ക​ളെ കൂ​ട്ടി​ച്ചേർ​ത്തു് അർ​ത്ഥ​വ​ത്തായ ഒരു ചി​ത്ര​ശിൽ​പ്പം (പാ​റ്റേണ്‍) മെ​ന​ഞ്ഞു​ണ്ടാ​ക്കു​ന്ന മൂ​ല്യ​ബോ​ധം. കവി​യു​ടെ ഈ മൂ​ല്യ​ബോ​ധം സനാ​ത​ന​മായ നന്മ​തി​ന​മ​ക​ളെ​ക്കു​റി​ച്ചു​ള്ള വി​വേ​ച​ന​മാ​കാം, സത്യ​ധർ​മ്മ​ങ്ങ​ളി​ലു​ള്ള വി​ശ്വാ​സ​മാ​കാം; ഗാ​ന്ധി​സ​മോ മാർ​ക്സി​സ​മോ രണ്ടും കൂ​ടി​യോ സമ്മാ​നി​ക്കു​ന്ന നവീ​ന​ബോ​ധ​വും ആകാം. ഇന്ന​തു​വേ​ണ​മെ​ന്നു ശഠി​ക്കു​ന്ന​തിൽ അർ​ത്ഥ​മി​ല്ല. കാരണം, അതു് അയാ​ള​ടെ വ്യ​ക്തി​സ​ത്ത​യു​ടെ ഭാ​ഗ​മാ​കു​ന്നു. നമു​ക്കു് അയാ​ളിൽ വേ​ണ​മെ​ന്നാ​വ​ശ്യ​പ്പെ​ടാ​നു​ള്ള​തു് സ്വാ​നു​ഭൂ​തി​ക​ളെ തന​താ​യൊ​രു കാ​ഴ്ച​പ്പാ​ടി​ല​വ​ത​രി​പ്പി​ക്കാൻ സഹാ​യി​ക്കു​ന്ന മൂ​ല്യ​ബോ​ധ​മാ​ണു്; കാ​വ്യാ​നു​ഭൂ​തി​ക​ളെ ലളി​ത​മായ ആശ​യ​ങ്ങ​ളാ​ക്കി തരം​താ​ഴ്ത്തു​ന്ന മു​ദ്രാ​വാ​ക്യ​ങ്ങ​ള​ല്ല. മൂ​ല്യ​ബോ​ധ​ത്തി​നേ കാ​വ്യാ​നൂ​ഭൂ​തി​ക​ളെ പു​ട​പാ​കം ചെ​യ്തെ​ടു​ക്കാ​നു​ള്ള കെ​ല്പു​ളള. മു​ദ്രാ​വാ​ക്യ​ങ്ങൾ ആ അനു​ഭൂ​തി​ക​ളെ നിർ​ജ്ജീ​വ​മായ ആശ​യ​ങ്ങ​ളാ​ക്കി കെ​ടു​ത്തു​ക​യേ ഉള്ളൂ.

ധർ​മ്മ​സ​ങ്ക​ട​ങ്ങ​ളു​ടേ​തായ ഈ യു​ഗ​ത്തിൽ കാ​ണെ​ക്കാ​ണെ മാ​റി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്ന നമ്മു​ടെ നാ​ഗ​രി​ക​ത​യെ അള​ക്കു​വാ​നും പതി​രും മണി​യും വേർ​തി​രി​ച്ചുൾ​ക്കൊ​ള്ളാ​നും സഹാ​യി​ക്കു​ന്ന മൂ​ല്യ​ബോ​ധം ഇന്ന​ത്തെ എഴു​ത്തു​കാ​രൻ ആർ​ജ​ജി​ക്കേ​ണ്ടി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. എങ്ങ​നെ ആർ​ജ്ജി​ക്ക​ണം? ഇതു് ഓരോ എഴു​ത്തു​കാ​ര​നും തന്നോ​ടു​ത​ന്നെ ചോ​ദി​ച്ചു് സ്വയം തീ​രു​മാ​നി​ക്കേ​ണ്ട​താ​ണ്. പൂർ​വ്വ​നി​ശ്ചി​ത​ങ്ങ​ളായ അപോ​ദ്ധാ​ര​ണ​ശൈ​ലി​ക​ളും ഉത്ത​ര​ങ്ങ​ളും അയാളെ തൃ​പ്തി​പ്പെ​ടു​ത്തി എന്നു വരി​ല്ല. എങ്കി​ലും അയാൾ​ക്കു് അവയെ നി​ഷേ​ധി​ക്കുക വയ്യ. ഭൂ​മു​ഖ​ത്തി​ന്നേ​വ​രെ ഉയർ​ന്നി​ട്ടു​ള്ള ചോ​ദ്യ​ങ്ങ​ളു​ടെ​യും ഉത്ത​ര​ങ്ങ​ളു​ടെ​യും ഉദാ​ത്ത​മായ പാ​ര​മ്പ​ര്യം അയാൾ​ക്കു് അവ​കാ​ശ​പ്പെ​ട്ട​താ​ണു്. അയാൾ ആ പാ​ര​മ്പ​ര്യ​ത്തി​ന്റെ പു​ത്ര​നാ​ണു് അതി​ലു​റ​ച്ചു​നി​ന്നും, അതി​ന്റെ സത്ത ഉൾ​ക്കൊ​ണ്ടു് വളർ​ന്നും, അതി​ലും വി​ശാ​ല​മാ​യൊ​രു തല​ത്തി​ലേ​ക്കു് ആ പാ​ര​മ്പ​ര്യ​ത്തെ നയി​ക്കു​ക​യാ​ണു് അയാൾ​ക്കു് കര​ണീ​യം. അതി​നു് അയ​ളു​ടെ നോ​ട്ടം മാ​ത്രം ഇന്നിൽ ഒതു​ങ്ങി​നി​ന്നാൽ പോരാ; ഇന്ന​ലെ​യിൽ​നി​ന്നു് നാ​ളെ​യോ​ളം അതി​ന്നു് വ്യാ​പ്തി​യും ഉയർ​ച്ച​യും ഉണ്ടാ​യി​രി​ക്ക​ണം. കണ്ണി​ന്നു് കൈ​യി​നോ​ടോ, കൈ​യി​ന്നു് കണ്ണി​നോ​ടോ ഉത്ത​ര​വാ​ദി​ത്വം ഇല്ല. കണ്ണി​ന്നും കൈ​യി​ന്നും ചേ​ത​ന​യോ​ടു് ആണു് ഉത്ത​ര​വാ​ദി​ത്വം ഉള്ള​തു്. കവി​ക്കു് രാ​ഷ്ട്രീ​യ​ത്തോ​ടു് അല്ല, സമൂ​ഹ​ചേ​ത​ന​യോ​ട് ആണു് ബാ​ധ്യ​ത​യും കർ​ത്ത​വ്യ​വും. സ്വ​ന്തം വ്യ​ക്തി​ത്വ​ത്തി​ന്റെ സ്ഫു​ട​ത​യി​ലൂ​ടെ​യും വി​കാ​സ​ത്തി​ലൂ​ു​ടെ​യും മാ​ത്ര​മേ ഈ ധർ​മ്മ​നിർ​വ്വ​ഹ​ണം അയാൾ​ക്കു സാ​ധ്യ​മാ​കൂ. കവി സ്വ​ന്തം വ്യ​ക്തി​ത്വ​ത്തെ നിർ​ദ്ധാ​ര​ണം ച്ചെ​യ്യു​ന്ന​തു​പോ​ലും ഈ ഉദാ​ത്ത​വ​ത്ക​ര​ണ​ത്തി​ലൂ​ടെ ആണെ​ന്നു് ഞാൻ പറയും.

ഫു​ട്പാ​ത്തിൽ അന്ന​ന്നു് ചി​ല്ല​റ​യ്ക്കു വി​ല്ക്കു​ന്ന ഒറ്റ​മൂ​ലി​ത​ത്ത്വ​ങ്ങ​ളും കൊ​ടി​യി​ലെ നി​റ​ത്തെ​ക്കാൾ വേഗം ഒലി​ച്ചു പോ​കു​ന്ന ആവേ​ശ​നൈ​രാ​ശ്യ​ങ്ങ​ളും അയാളെ തൂ​ണ​യ്ക്ക​ക​യി​ല്ല. കാ​ലി​ക​ത​യെ ശാ​ശ്വ​തി​ക​ത​യു​ടെ ജീ​വൽ​ഖ​ണ്ഡ​മാ​യി കണ്ടു​കൊ​ണ്ടു്, സാ​മൂ​ഹ്യ​വും വൈ​യ​ക്തി​ക​വു​മായ ജീ​വി​ത​ത്തി​ന്റെ അന്ത​സ്സ​ത്ത തി​ര​യാ​നും കണ്ടെ​ത്താ​നും അയാൾ പ്രാ​പ്ത​നാ​ക​ണം. ബോൾ​ഷേ​വി​ക്ക് വി​പ്ല​വ​ത്തി​ന്റെ ആർ​പ്പും ആര​ക​വും അങ്ങ​നെ​ത​ന്നേ പകർ​ത്തിയ ദെ മ്യാൻ ബെ​ദ്ന​യു​ടെ “വലി​യ​ങ്ങാ​ടി” എന്ന കവിത വാ​യി​ച്ചി​ട്ടു്, യു​ഗ​ദ്ര​ഷ്ടാ​വായ ലെനിൻ സാ​ക്ഷാൽ മാ​ക്സിം​ഗോർ​ക്കി​യോ​ടു് ഇങ്ങ​നെ പറ​ഞ്ഞു​വ​ത്രേ: “ഇദ്ദേ​ഹം വാ​യ​ന​ക്കാ​ര​ന്റെ പുറകേ പോ​കു​ക​യാ​ണ്; എന്നാൽ ഒരു യഥാർ​ത്ഥ കവി വാ​യ​ന​ക്കാ​ര​ന്റെ മു​മ്പേ നട​ക്കു​ന്ന​വ​നാ​ണു്!

—1968